over ons

Op 15 april 1907 werd te Zwijndrecht door enkele arbeiders van de Guanofabriek een  muziekvereniging opgericht. Het fabriekskorps ‘Kunst Na Arbeid’ was geboren....

Na 8 jaar verhuisde in 1931 de  vereniging naar de voormalige blikfabriek van de Fa. Van den Berg in het Kromhout,  het huidige KNA-gebouw. Het succes duurde voort tot het uitbarsten van de oorlog in 1940. In de jaren 1940 – 1945 werden enkel nog volksconcerten  gegeven. Vele leden werden op hoog bevel in Duitsland te werkgesteld. Niet iedereen is hiervan teruggekeerd. 

Na de oorlog werden de triomfen gelukkig weer voortgezet en werd aan menig concours, sportevenement, huldiging, festival enz.  meegedaan. Echter, in 1961 werd de animo minder en liep het repetitiebezoek terug. De dirigent nam ontslag en in 1965 kwam er een nieuwe dirigent. Samen met deze en met de inspanningen van de leden werden er weer nieuwe leden aangetrokken en werd weer met  enkele concours meegedaan. De vereniging groeide gestaag door en was regelmatig in Dordrecht en omstreken te zien en te  horen. In heel het land werd aan concoursen meegedaan. Ook werd in die jaren al in België aan festiviteiten meegedaan. Dat  waren echte happenings en werd gelijk een gezellig dagje uit voor de vereniging. Ook bij de concoursen in Nederland gingen soms  hele busladingen aan supporters mee.  Ook werden er vooral in de eindjaren ’50 en ’60-er jaren veel zaken naast de muziek geregeld. Er werden bus- en bootreizen voor  de leden georganiseerd. De vereniging besteedde heel erg veel tijd aan sociale gelegenheden. Ook het repetitiebezoek was  optimaal. De vereniging repeteerde in die tijd twee keer per week zowel doordeweeks als op zondag. De zondagrepetities zijn tot  ver in de 70-er jaren doorgegaan.

Bij optredens liepen in optochten regelmatig majorettes mee van een andere vereniging.  Halverwege de 70-er jaren begon de muziekvereniging ook zelf met een majorettepeloton . Een hele grote groep meisjes sloot zich  toen aan bij de muziekvereniging. Gedurende een paar jaar had de KNA een heel ander gezicht gekregen. De invloed van de  majorettes was op meerdere plaatsen te bemerken. Naast het beeld dat aanzienlijk was gewijzigd diende ook de muziekkeuze erop  te worden aangepast. Een bijkomend effect was ook dat meer jongeren lid werden van de vereniging. Jonge meiden trokken ook in  die tijd schijnbaar al jonge jongens aan. Eind jaren ’70 ging het majorettepeloton echter weer net zo snel ter ziele als dat de start  was geweest. Maar de ingezette verjonging was in ieder geval wel ingezet.

Gedurende de periode eind ’70 jaren tot ongeveer 1995  is de vereniging zich op optredens in frankrijk gaan richten. Diverse malen per jaar werd de bus ingeladen en reisde we af naar  Frankrijk. In parades, optochten, sporthallen en dorpsfeesten waren we regelmatig te gast. Iedereen had het daarbij geweldig naar  de zin. Soms stonden de mensen rijen dik aan de kant om te kijken en te genieten van de muziek. Geweldige ervaringen waren dat.  Daarna kregen we “last’ van de sport- en campingeffecten. Veel leden gingen liever naar de camping of sportveld. Daar had de  vereniging tot dan geen invloed van gehad. Er kwam een heel nieuwe periode die ook het begin van een veel mindere periode in  zou luiden. De animo werd minder en daardoor liep langzaam het repetitiebezoek terug. Als eerste werd daar het tamboerkorps de dupe van. Door het wegvallen van te veel leden kon het tamboerkorps zichzelf zo niet meer noemen. Er bleven slechts een paar  tamboers over die meer slagwerkbegeleiding waren. Bij optredens kon eigenlijk alleen nog maar gesproken worden van enkele  concerttamboers. De optredens naar Frankrijk waren daardoor al snel over. De toenmalige dirigent diende hierdoor (en door zijn kwakkelende gezondheid) zijn ontslag in. Een nieuwe dirigent werd  aangetrokken, deze had andere ideeën als de vorige. Dit, en het ten gronde gaan van het tamboerkorps was de nekslag. Het  ledenaantal was inmiddels drastisch verminderd. Zelfs optredens konden op een gegeven moment alleen nog maar plaats vinden  als er gastmuzikanten werden gevraagd te ondersteunen.

 Er ontstond een periode van grote onzekerheid. De vereniging is altijd erg stabiel gebleken en geweest, maar er kwamen nu met  regelmaat bestuurswisselingen. Ook werden in korte tijd diverse dirigenten gewisseld. Uiteindelijk resulteerde dat in een besluit niet  meer de straat op te gaan en alleen nog zittende concerten te geven. Het ledental liep terug tot een dieptepunt en ook leden die al  vele jaren lid waren trokken zich terug.  Maar zoals het spreekwoord ook al aangeeft “na regen komt zonneschijn”. De groep die over was gebleven bleef de schouders  eronder zetten. Er werd een geheel andere muzikale keuze gemaakt en er werd ingezet op populaire muziek die vooral als doel  had de muzikanten het naar de zin te laten hebben bij repetities en optredens. Dat bleek best wel een succes te zijn. Het werd weer  leuk gevonden om te musiceren.  En zomaar op een gegeven moment aan het einde van de 90-er jaren kwam er weer eens een nieuw lid binnen wandelen. En  daarna volgde er steeds meer. Inmiddels zijn we weer gegroeid tot een redelijke muziekvereniging die voor de dag kan komen. Ook  al hebben we er zelf nooit naar gekeken, maar we tellen weer mee. De vereniging heeft weer een redelijk uitgebalanceerde  bezetting waardoor ook weer aan de muzikale ontwikkeling kan worden gewerkt.

We zullen nooit meer worden wat we zijn geweest,  maar dat hoeft ook helemaal niet. De afgelopen 100 jaar hebben we gebruikt om levenservaring op te doen. Daarmee gaan we met  plezier de volgende eeuw van ons bestaan in.